Auteur: Hans (Pagina 1 van 4)

De laatste dag voor we naar huis gaan…………… Nog een laatste bezoek aan Kings Park. Vorige keer dat we er waren hebben we een deel van de botanische tuin niet gezien. Vandaag bezoeken we die uitgebreid. Wat is het een mooi park en wat hebben we daar boven een weids uitzicht over Perth.

Dat was ‘m. Onze reisblog met de laatste foto’s uit Perth. Morgen vliegen we…………. We hopen op een voorspoedige vlucht en bagage die met ons meekomt.

Bedankt voor het meelezen en in gedachten zo’n 5000 km met ons meereizen door Zuid-West Australië.

Tot ziens in Nederland.

Vandaag gaan we op bezoek in Perth Zoo. Een dierentuin waar Hans als klein jongetje ook geweest is. Dat is lang geleden, dus de vraag is of hij zich nog iets herinnert…..

We beginnen meteen met Olifant Tricia. Zij was er ook al toen Hans een jochie was. Inmiddels is ze overleden en hebben ze in het eerste stuk van de dierentuin een herinneringswandeling aangelegd. Hans kan zich de olifant niet meer herinneren.

Verder zijn er zowel niet inheemse als inheemse diersoorten te zien. Hieronder een collage van inheemse.

Natuurlijk lopen er ook kangaroes en wallaby’s vrij rond. Zijn er echidna’s te zien in hun holen. Neushoorn, olifanten, giraffen, leeuwen, reptielen en pinquins…………en nog veel meer dieren die in onze dierentuinen ook te zien zijn. De dierentuin is op sommige plekken echt verouderd, terwijl ze voor de orang oetangs een idioot moderne jungleschool ( waar ze leren nesten bouwen, eten en water vinden, socialiseren en wat er zoal nodig is om in de jungle te overleven) met metalen nesten in metalen bomen hebben gemaakt.

We vermaken ons kostelijk deze dag.

We worden wakker in het appartement. Hoe fijn is het om ’s nachts gewoon “indoor” naar het toilet te kunnen gaan (knipoog).

Vandaag gaan we naar de beroemde Art Galerie in Perth. Er zijn verschillende exposities en interessante thema’s. Vooral de Aboriginal art blijft toch erg bijzonder.

Er was ook een doorlopende workshop “totems” maken, waar op dat moment ook net een groep schoolkinderen aan begon. Aan de muren hingen talloze voorbeelden van de creativiteit, De basis van de totems is een bosje rafia en gekleurde wol.

Ook kwamen we onze oerhollands Nijntje tegen in de art-shop tussen allerlei andere moderne art 😉

Hm, dat is raar wakker worden….. Onze laatste nacht in het campertje. Zelfs onze laatste uren met het campertje.

Daar gaan we. Eerst nog langs Bunbury, Turkey Point, om wat dolfijnen te zien. Ook vanochtend zijn ze er weer. Weliswaar in de verte, maar toch. Daag dolfijnen.

Deels langs de kustweg, deels langs de highway rijden we richting Perth.

We arriveren bij Bart en Mel, om de koffers die we daar achter mochten laten weer op te pikken. Effe kletsen, met de afspraak dat we elkaar woensdag nog zien.

Boodschappen doen. Dan met het campertje naar ons nieuwe adres in North Perth. Een airbnb appartement aan Russel Avenue. Spullen uitladen op het nieuwe adres.

Dan nog naar Apollo rijden, om het campertje weer in te leveren. Dag campertje, dankjewel voor al je goede zorgen en de ongeveer 2500 km die we met je mochten afleggen.

We hebben zoveel gezien, zoveel gedaan. Tijd om het even rustig aan te doen. We besluiten om hier, Peppermint Grove Beach, onze laatste 3 dagen door te brengen voordat we het campertje weer in Perth moeten inleveren. We komen tegen het einde van onze reis. Inmiddels weten we dat de plannen voor de allerlaatste 5 dagen in Perth veranderd zijn.

Het weer is zonnig. We zijn in de Wetlands van Australië, een soort moerasachtig gebied langs de gehele kust tot aan Perth. Er zijn veel muggen, ook deze caravansite staat er om bekend. Naast het jezelf bespuiten met anti-mug en het branden van wierookachtige anti-mug hebben ze op deze campsite ook nog wat anders uitgevonden. Rond half 6 ’s avonds gaan ze “foggen”. Ramen en deuren van het campertje dicht en anti-mug-mist-maken maar…..

Het helpt allemaal wel. Beppie is normaal het slachtoffer voor muggen. Nu valt het reuze mee!

De eerste dag gaan we een lekkere cappuccino halen bij de receptie. Effe naar het strand wandelen en weer terug naar het campertje om een maaltje te koken.

Er is ook een midgetgolfbaan, met extra hindernissen door de bobbels en kuilen in het parcours, waar we met plezier gebruik van maken.

De derde dag toch nog even wat ondernemen. We gaan naar Bunbury, want daar is een dolfijnenonderzoekscentrum. De boottocht om dolfijnen te spotten is uitverkocht, maar we horen van vrijwilligers dat er op Turkey Point dolfijnen te zien zijn. Dat blijkt ook zo te zijn, yess!

Ook nog naar een leuke art gallery geweest waar o.a ook ene bijzonder tentoonstelling was over kunstwerken die in de natuur uitgevoerd worden door arboriginal artists met gebruik van natuurlijke materialen in een natuurlijk omgeving. Er waren ook voorbeelden nagebouwd in het museum.

Naast Cape Leeuwin is Cape Naturaliste ook een bijzondere plek aan de kust met vuurtoren. We vertrekken naar deze cape. We maken een wandeling rondom cape Naturaliste, rondom de vuurtoren. De wandeling leidt ons naar de “whale lookout”. Zoals we inmiddels echt wel weten zijn we te laat voor de walvissentrek, maar toch is er hoop…. Die ijdel blijkt.

Wel zien we een zeearend die zich laat meevoeren door de thermiek.

We drinken koffie in het zeer luxe Pullman Resort. (met infinity pool!) We nemen ons voor dat we wanneer we de staatsloterij winnen hier een week een hotelkamer nemen om de walvissenmigratie te kunnen zien.

Dan rijden we door naar Busselton. Daar is de beroemde pier (jetty, bijna 2 km lang) met aan het einde het zeedieren observatorium van ongeveer 9 meter onder water. We kopen een kaartje om met het schattige treintje naar de andere kant van de pier vervoert te worden en dan naar beneden te mogen in het zeeleven observatorium.

Dan rijden we naar het caravanpark vlak aan zee, daar zitten we aan het eind van de middag op het strand. Lekker relaxen met een biertje en een wijntje. Hans maakt daar een foto van met de zelfontspanner. Terwijl hij die die foto’s doorstuurt ziet Beppie een dolfijn voorbij zwemmen. Hoe magisch is dat!

Vertrokken uit Gracetown caravanpark en gaan kijken rondom Gracetown. Hier zitten we rondom surfers paradijs.

In Yallingup. (Als er “up” achter een plaatsnaam staat betekent dat op zijn Aboriginals dat het een plek met of van water is.) zijn er baaien, waar beginnende en gevorderde surfers hun gelukkige golven proberen te surfen.

Yallingup en omgeving staan bekend om hun kunstgalleries. We vinden via tripadvisor een Art Gallerie die een uitgebreide kunstcollectie heeft van schilderkunst, sculpturen, sieraden, enzovoorts. Best leuk, maar niet iets om mee naar huis te nemen.

We vervolgen onze weg langs de kust. Ergens beneden aan het strand zien we 2 meisjes die lijken te gaan zwemmen. Hans gaat naar beneden, richting het strand en komt een octopus tegen.

Dan ineens een hoop gegil en gedoe………. Wij gaan dichterbij kijken en wat blijkt……….. Een octopus heeft een teenslipper van 1 van de meisjes te pakken en wil ‘m niet meer loslaten. Ze zijn bezig om van alles naar het dier toe te gooien en dan ineens horen we “he let go”, hij heeft ‘m losgelaten. En daar drijft de teenslipper.

Door water uitgesleten rotsformaties/kanalen. Natuurlijke zwempoeltjes.

Pfoeh, Margaret River. Het is al bijna november. Het grootste deel van onze reis zit er al op, realiseren we ons zomaar ineens. Een soort “tijdschok”, die ons weer bij de tijd brengt. Ook gaan we ons nu afvragen wat we zeker nog willen doen/zien voordat het campertje weer in Perth ingeleverd moet worden.

Vandaag eerst maar eens naar het Visitor Centre (VVV) om te ontdekken wat er, naast het proeven van wijn, te doen is in Margaret River. Joh, wat hebben ze hier leuke souvenirs, knipoog. Er zijn nog wat organische tuinen te bezoeken hier. Leuk, die willen we wel zien. Uiteindelijk hebben we die niet gevonden….. Soms heeft een visitor centre hier wel heel opgeklopte info over het plaatsje waar we zijn……

We lopen door de winkelstraat en ontdekken een Galerie met Aboriginal kunst. We raken aan de praat met de charmante uitbaatster. Aan de ene kant is er de jongere generatie kunstenaars die hun cultuur weer claimt door eigentijdse kunstwerken te maken die gebaseerd zijn op oude, traditionele technieken. Dat levert, in ieder geval naar ons idee, prachtige schilderijen en sculpturen op.

Aan de andere kant merken we dat Australië bezig is om het onrecht wat de oorspronkelijke bevolking is aangedaan recht te zetten. In alle natuurgebieden waar we komen wordt de oorspronkelijke bevolking genoemd, die voor dat deel van het land zorgt/zorgde. Overal waar dat bekend is wordt de Aboriginal naam van een stad, streek, natuurgebied ook op de bewegwijzering geschreven. Overal komen we tegen dat het terugvinden van de taal een belangrijk aspect is van het reclaimen van hun eigenheid.

Bij culturele gelegenheden of een bijeenkomst als het 400 jarig bestaan van Cape Leeuwin krijgen woordvoerders van de Aboriginals als eerste het woord om het land/streek en de mensen welkom te heten/te zegenen. Indrukwekkende ervaringen zijn dat voor ons.

Uiteindelijk blijkt dat hét ding om te doen hier een wijnproeverij is. We strijken neer bij Vineyard en Wine Estate Voyager, om hun wijnen te gaan proeven. De naam zegt het al “Estate”, sjiekdelafriemel.

We kiezen het “proeven terwijl we zitten”. (Je kunt namelijk ook staand aan de bar proeven.) Leuke ervaring om te doen. De wijn……….die is echt niet vol genoeg.

Het stormt en regent maar door. Toch beslissen we om op pad te gaan naar Cape Leeuwin (Australiërs spreken dit uit als LLuwin). Bij aankomst daar blijkt het vandaag een feestdag te zijn. 400 jaar geleden werd Cape Leeuwin ontdekt door Nederlanders. De entree vervalt vandaag en in Augusta blijken allerlei festiviteiten gevierd te worden in het community centre. De Nederlandse ambassadrice gaat er zelfs om 11.30 een praatje houden!

Cape Leeuwin is het meest Zuid-Westelijke puntje van Australië. Let wel: niet meest Zuidelijke en niet meest Westelijke! Er staat een vuurtoren op, die vanaf 1896 zijn licht over de Zuidelijke én Indische Oceaan schijnt, zodat schepen zich niet op de rotsen te pletter varen.

Na het winderige intermezzo op Cape Leeuwin rijden we, nieuwsgierig als we zijn, toch nog even naar Augusta om de ambassadrice mee te maken. Het Community Centre zit afgeladen vol. De praatjes zijn nogal saai voor ons, dus we besluiten al snel weer verder te rijden. We luisteren niet eens meer naar het optreden van het chantikoor, wat bij onze aankomst in Augusta onder het afdak van de kerk aan het inzingen was.

Het weer is nog steeds beroerd. We gaan via Cave Road, de weg langs alle grotten, naar Margaret River. Onderweg komen we als eerste Jewel Cave tegen. Top, een binnenactiviteit. We gaan naar binnen en willen ons aanmelden voor de rondleiding over een half uur. Helaas! Uitverkocht! We kunnen ons nog wel aanmelden voor de volgende rondleiding over anderhalf uur. Dat doen we. Ondertussen veraangenamen we het wachten met een potje duizenden (kaartspel) in ons droge campertje.

Jewel Cave is prachtig. Stalagtieten en stalagnieten in allerlei soorten en maten. Hans was hier 30 jaar geleden met zijn zus ook nog. Toen stond er helemaal onderin nog een meer, met zo’n 1,05 meter water erin. Nu staat het droog en wordt geschat dat het water zich ongeveer 1,05 meter onder de bodem bevindt………… Bizar om je dat te realiseren.

Wat een schoonheid, al die kristallen, al die verschillende groeivormen! WOW!

Vanochtend vroeg wakker worden met vogels om de camper, blijkbaar worden ze vaker gevoerd (wat officieel niet mag) maar ze keken zo hongerig, dus…

Vroeg in de ochtend gaan we op pad met als doel: de kust. Weg uit de indrukwekkende Karribossen.

Eerst nog de natuurwonderen in de omgeving van Pemberton bezoeken. We beginnen bij het bos. In dat bos staat 1 van de hoogste karribomen, de Gloucester tree, die hier als brandwacht fungeerde. 53 meter hoog is er een uitkijkpost in de kruin gemaakt waar een brandwacht in moest zitten, die alarm moest slaan bij het zien van rook en/of vuur. Om het klimmen te vergemakkelijken werden er metalen staven in de boomstam geslagen. (Daar zat je dan, uren en uren………….)

In het bos rondom de boom nog hebben we een fijne wandeling gemaakt en zelfs een paartje blue wren (het mannetje is prachtig blauw “geverfd”, het vrouwtje is bruin) gezien én gefotografeerd.

Daarna stopten we bij de cascades. Dit gebied is waterrijk, veel riviertjes, kreekjes en stroompjes. Dat levert ook watervallen op en meren waarin het water stroomt.

Dan kunnen we het niet laten om ook nog bij de hoogste Karri-brandpost te gaan kijken, de Dave Evans Bicentanial Tree, 65 meter hoog. Het is trouwens nattig, koud, winderig weer. We hebben zelfs onze regenjassen aan!

In deze tweede boom mag nog geklommen worden door toeristen. We spreken onderaan een jongen van een jaar of 25 die net naar boven is geweest. Het uitzicht is adembenemend, zegt hij. Zelfs als je maar tot het eerste plateau zou klimmen. Dat willen we best geloven, maar helemaal naar boven klimmen is voor Hans zelfs te gortig. Deze boom heeft halverwege een plateau en boven in de kruin een uitkijkpost.

De stalen pennen zijn glad, nat en koud. Bovendien zijn ze onregelmatig, dus het is niet hetzelfde als traplopen, zullen we maar zeggen. Hans klimt een stukje voor het gevoel en voor het filmpje wat we voor de kleinkinderen maken. Jullie moeten het met de foto van het middelste plateau doen, knipoog.

We zoeken een camping op. Degene die we op het oog hadden bevalt ons niet, het zag er allemaal raar en onverzorgd uit. Toch maar doorrijden dan. We vinden een prima klein caravanparkje (max. 10 campeervehikels) waar 1 gezin met kinderen staat en later op de avond nog een gezin bijkomt.

Met het eerste gezin raken we aan de praat. Zij zijn inmiddels 6 maanden onderweg met hun caravan en 2 kinderen van 4 en 7 jaar. De directeur van de school van de jongens heeft ze complete vrijstelling gegeven voor 9 maanden. De directeur had zelf met zijn kinderen een Australië rondreis gemaakt en vond dat er geen betere leerschool voor kinderen is dan rondtoeren en je land leren kennen.

In de afgelopen periode hebben we regelmatig rondtrekkende ouders en kinderen gezien. Thuisonderwijs en onderwijs op afstand zijn hier heel normaal.

’s Nachts was het heftig. Het waaide enorm, storm om precies te zijn. Ons campertje werd heftig heen en weer geschud. Al weer een nieuwe ervaring.

Vandaag de kust verlaten en het binnenland in op weg naar de Karri-bossen. Het landschap veranderd al snel, maar de typische borden en spullen langs de weg niet.

In Northcliff wat gedronken en gegeten in een van die typische kleine koffie/lunch cafes in dorpjes met 20 huizen en waar de helft van de bevolking de omzet moet geven en dat is vaak niet genoeg meer, dus stoppen er velen. Ook was er een bijzondere tentoonstelling in een bos naast het dorp. Diverse moderne kunstwerken. Ook een kunstenaar die n.a.v. een bosbrand van een paar jaar geleden geïnspireerd werd door de bewoners die alles verloren hadden. Ter herinnering heeft hij gipsen afdrukken van gezichten/torso’s van bewoners gemaakt en die vervolgens in as in de veraste bomen geplaatst.

In deze regio valt ook veel regen gemiddeld, dit is te merken aan alle riviertjes, watervallen en meertjes

Een heerlijk rustige camping gevonden met uitzicht op karribomen voor ons en een gelukje, vorige kampeerders hadden nog een restje hout achtergelaten (beetje vochtig) maar met beetje puffen en oude reisfolders uiteindelijk ons eigen kampvuurtje

We gaan op weg naar Walpole. Eerst nog bekijken wat voor moois de omgeving van Denmark voor ons in petto heeft.

Mooie baaien. Enorme golven die vóór de baai gebroken worden door hele grote rotsblokken.

Een plezier voor surfers.

Dan gaan we door de Valley of the Giants rijden én wandelen. Wat een indrukwekkende grote bomen, Karri’s (sommigen zijn honderden jaren oud). Het Australische Yosemite Park. Uiteraard zijn de Karri’s Eucalyptusbomen, want dat zijn de meeste bomen hier. Wat een spectaculair ander landschap weer!

Ook weer het één en ander geleerd over het herkennen van verschillende Eucalyptussoorten.

Vandaag via Porongurup naar Denmark. Helaas begon het onderweg weer te regenen, maar dit levert soms ook weer mooie plaatjes op.

Bij Porongurup aangekomen was het te regenachtig om echt de klimwandelingen te maken en dus maar een kleine trail gelopen door een stukje Karri forest. Dit is al indrukwekkend genoeg, voelt toch aan als stukje (sub) tropisch regenwoud.

En de bomen zijn gigantisch

De Porongurup is eigenlijk een groot hoop hele grote graniet rotsen. Het is het oudste gebergte ter wereld, meer dan 1 biljoen jaar oud !

En weer geprobeerd de hoofdwegen te vermijden (alhoewel het woord Highway meer suggereert dan het is en die ook erg rustig zijn is dit leuker en mooier

In Albany was nog een route over het peninsula met mooie uitzichten en bijzondere dingen te zien. Dat gingen we doen!

Ook nog doorgeklommen naar de Isthmusus Hill, één na hoogste heuvel op het schiereiland.

Uiteraard ook nog naar de toeristische trekpleisters Nature’s Bridge en The Gap gegaan

Vervolgens wilden we weer terug naar Cheynes Bay. Het weer was helemaal opgeknapt én het verhaal van 3 moederwalvissen met kalveren in Cheynes Bay blijft in onze gedachten. We besluiten om nog 1 keer terug te rijden naar Cheynes Bay. Ook omdat we het caravanpark daar fijner vinden dan het park in Albany.

De middag in Cheynes Bay rustig aan gedaan. Met name een wandeling naar een hoge top met uitzicht over de Oceaan én de Baai. Genoten van het zonnetje, maar helaas……………..de walvissen niet gespot. Waarschijnlijk zijn ze echt weggezwommen naar Antartica.

Wel weer mooie uitzichten op de woeste kust van Australië

In de avond begon het weer te miezeren. Gelukkig kwamen de kangoeroes grazen langs de camper, waardoor het regenachtige weer in het niet viel bij de schattigheid van zoveel kangoeroes.

Er komt een korte periode met regen aan. Met regen in Cheynes Bay blijven is geen optie, want het wordt lastig om binnenactiviteiten te ontplooien, behalve kaartspelletjes in het campertje.

Volgende stop wordt Albany. Een stadje, waar ook met regen wel wat te doen valt.

Eerst maar boodschappen doen bij, jawel, Aldi. Hans heeft mazzel want ze verkopen er zijn favoriete koeken: Kano’s! Dan checken we in bij caravanpark Panorama Holiday Cottages & Caravan Park. Dat blijkt achteraf wel een mondvol te zijn voor een camping met vooral vaste (verblijfs-)gasten in stacaravans en een groot grasveld waar her en der campers, trailers en ons campertje kan staan. Ons campertje wel aan de rand van de baai! Dat dan weer wel.

’s Middags Albany ontdekt. De toeristische route naar het hoogste punt gereden. Dit is natuurlijk weer een oorlogsmonument, in dit geval voor “the mounted troups”, dus een enorm standbeeld van 2 paarden met soldaten op hun rug. De gang er naar toe was steil en met een heleboel traptreden. Het uitzicht was, ondanks het slechte weer, grandioos.

We hadden zelfs nog even tijd om het plaatselijke museum te bezoeken, waar we eigenlijk vooral nog wat leuke souvenirs voor de thuisblijvers vonden.

De volgende ochtend waren we vroeg wakker en ging Hans foto’s maken van de zonsopgang boven de baai, voordat we weer vertrokken.