Maand: oktober 2022 (Pagina 1 van 2)

Pfoeh, Margaret River. Het is al bijna november. Het grootste deel van onze reis zit er al op, realiseren we ons zomaar ineens. Een soort “tijdschok”, die ons weer bij de tijd brengt. Ook gaan we ons nu afvragen wat we zeker nog willen doen/zien voordat het campertje weer in Perth ingeleverd moet worden.

Vandaag eerst maar eens naar het Visitor Centre (VVV) om te ontdekken wat er, naast het proeven van wijn, te doen is in Margaret River. Joh, wat hebben ze hier leuke souvenirs, knipoog. Er zijn nog wat organische tuinen te bezoeken hier. Leuk, die willen we wel zien. Uiteindelijk hebben we die niet gevonden….. Soms heeft een visitor centre hier wel heel opgeklopte info over het plaatsje waar we zijn……

We lopen door de winkelstraat en ontdekken een Galerie met Aboriginal kunst. We raken aan de praat met de charmante uitbaatster. Aan de ene kant is er de jongere generatie kunstenaars die hun cultuur weer claimt door eigentijdse kunstwerken te maken die gebaseerd zijn op oude, traditionele technieken. Dat levert, in ieder geval naar ons idee, prachtige schilderijen en sculpturen op.

Aan de andere kant merken we dat Australië bezig is om het onrecht wat de oorspronkelijke bevolking is aangedaan recht te zetten. In alle natuurgebieden waar we komen wordt de oorspronkelijke bevolking genoemd, die voor dat deel van het land zorgt/zorgde. Overal waar dat bekend is wordt de Aboriginal naam van een stad, streek, natuurgebied ook op de bewegwijzering geschreven. Overal komen we tegen dat het terugvinden van de taal een belangrijk aspect is van het reclaimen van hun eigenheid.

Bij culturele gelegenheden of een bijeenkomst als het 400 jarig bestaan van Cape Leeuwin krijgen woordvoerders van de Aboriginals als eerste het woord om het land/streek en de mensen welkom te heten/te zegenen. Indrukwekkende ervaringen zijn dat voor ons.

Uiteindelijk blijkt dat hét ding om te doen hier een wijnproeverij is. We strijken neer bij Vineyard en Wine Estate Voyager, om hun wijnen te gaan proeven. De naam zegt het al “Estate”, sjiekdelafriemel.

We kiezen het “proeven terwijl we zitten”. (Je kunt namelijk ook staand aan de bar proeven.) Leuke ervaring om te doen. De wijn……….die is echt niet vol genoeg.

Het stormt en regent maar door. Toch beslissen we om op pad te gaan naar Cape Leeuwin (Australiërs spreken dit uit als LLuwin). Bij aankomst daar blijkt het vandaag een feestdag te zijn. 400 jaar geleden werd Cape Leeuwin ontdekt door Nederlanders. De entree vervalt vandaag en in Augusta blijken allerlei festiviteiten gevierd te worden in het community centre. De Nederlandse ambassadrice gaat er zelfs om 11.30 een praatje houden!

Cape Leeuwin is het meest Zuid-Westelijke puntje van Australië. Let wel: niet meest Zuidelijke en niet meest Westelijke! Er staat een vuurtoren op, die vanaf 1896 zijn licht over de Zuidelijke én Indische Oceaan schijnt, zodat schepen zich niet op de rotsen te pletter varen.

Na het winderige intermezzo op Cape Leeuwin rijden we, nieuwsgierig als we zijn, toch nog even naar Augusta om de ambassadrice mee te maken. Het Community Centre zit afgeladen vol. De praatjes zijn nogal saai voor ons, dus we besluiten al snel weer verder te rijden. We luisteren niet eens meer naar het optreden van het chantikoor, wat bij onze aankomst in Augusta onder het afdak van de kerk aan het inzingen was.

Het weer is nog steeds beroerd. We gaan via Cave Road, de weg langs alle grotten, naar Margaret River. Onderweg komen we als eerste Jewel Cave tegen. Top, een binnenactiviteit. We gaan naar binnen en willen ons aanmelden voor de rondleiding over een half uur. Helaas! Uitverkocht! We kunnen ons nog wel aanmelden voor de volgende rondleiding over anderhalf uur. Dat doen we. Ondertussen veraangenamen we het wachten met een potje duizenden (kaartspel) in ons droge campertje.

Jewel Cave is prachtig. Stalagtieten en stalagnieten in allerlei soorten en maten. Hans was hier 30 jaar geleden met zijn zus ook nog. Toen stond er helemaal onderin nog een meer, met zo’n 1,05 meter water erin. Nu staat het droog en wordt geschat dat het water zich ongeveer 1,05 meter onder de bodem bevindt………… Bizar om je dat te realiseren.

Wat een schoonheid, al die kristallen, al die verschillende groeivormen! WOW!

Vanochtend vroeg wakker worden met vogels om de camper, blijkbaar worden ze vaker gevoerd (wat officieel niet mag) maar ze keken zo hongerig, dus…

Vroeg in de ochtend gaan we op pad met als doel: de kust. Weg uit de indrukwekkende Karribossen.

Eerst nog de natuurwonderen in de omgeving van Pemberton bezoeken. We beginnen bij het bos. In dat bos staat 1 van de hoogste karribomen, de Gloucester tree, die hier als brandwacht fungeerde. 53 meter hoog is er een uitkijkpost in de kruin gemaakt waar een brandwacht in moest zitten, die alarm moest slaan bij het zien van rook en/of vuur. Om het klimmen te vergemakkelijken werden er metalen staven in de boomstam geslagen. (Daar zat je dan, uren en uren………….)

In het bos rondom de boom nog hebben we een fijne wandeling gemaakt en zelfs een paartje blue wren (het mannetje is prachtig blauw “geverfd”, het vrouwtje is bruin) gezien én gefotografeerd.

Daarna stopten we bij de cascades. Dit gebied is waterrijk, veel riviertjes, kreekjes en stroompjes. Dat levert ook watervallen op en meren waarin het water stroomt.

Dan kunnen we het niet laten om ook nog bij de hoogste Karri-brandpost te gaan kijken, de Dave Evans Bicentanial Tree, 65 meter hoog. Het is trouwens nattig, koud, winderig weer. We hebben zelfs onze regenjassen aan!

In deze tweede boom mag nog geklommen worden door toeristen. We spreken onderaan een jongen van een jaar of 25 die net naar boven is geweest. Het uitzicht is adembenemend, zegt hij. Zelfs als je maar tot het eerste plateau zou klimmen. Dat willen we best geloven, maar helemaal naar boven klimmen is voor Hans zelfs te gortig. Deze boom heeft halverwege een plateau en boven in de kruin een uitkijkpost.

De stalen pennen zijn glad, nat en koud. Bovendien zijn ze onregelmatig, dus het is niet hetzelfde als traplopen, zullen we maar zeggen. Hans klimt een stukje voor het gevoel en voor het filmpje wat we voor de kleinkinderen maken. Jullie moeten het met de foto van het middelste plateau doen, knipoog.

We zoeken een camping op. Degene die we op het oog hadden bevalt ons niet, het zag er allemaal raar en onverzorgd uit. Toch maar doorrijden dan. We vinden een prima klein caravanparkje (max. 10 campeervehikels) waar 1 gezin met kinderen staat en later op de avond nog een gezin bijkomt.

Met het eerste gezin raken we aan de praat. Zij zijn inmiddels 6 maanden onderweg met hun caravan en 2 kinderen van 4 en 7 jaar. De directeur van de school van de jongens heeft ze complete vrijstelling gegeven voor 9 maanden. De directeur had zelf met zijn kinderen een Australië rondreis gemaakt en vond dat er geen betere leerschool voor kinderen is dan rondtoeren en je land leren kennen.

In de afgelopen periode hebben we regelmatig rondtrekkende ouders en kinderen gezien. Thuisonderwijs en onderwijs op afstand zijn hier heel normaal.

’s Nachts was het heftig. Het waaide enorm, storm om precies te zijn. Ons campertje werd heftig heen en weer geschud. Al weer een nieuwe ervaring.

Vandaag de kust verlaten en het binnenland in op weg naar de Karri-bossen. Het landschap veranderd al snel, maar de typische borden en spullen langs de weg niet.

In Northcliff wat gedronken en gegeten in een van die typische kleine koffie/lunch cafes in dorpjes met 20 huizen en waar de helft van de bevolking de omzet moet geven en dat is vaak niet genoeg meer, dus stoppen er velen. Ook was er een bijzondere tentoonstelling in een bos naast het dorp. Diverse moderne kunstwerken. Ook een kunstenaar die n.a.v. een bosbrand van een paar jaar geleden geïnspireerd werd door de bewoners die alles verloren hadden. Ter herinnering heeft hij gipsen afdrukken van gezichten/torso’s van bewoners gemaakt en die vervolgens in as in de veraste bomen geplaatst.

In deze regio valt ook veel regen gemiddeld, dit is te merken aan alle riviertjes, watervallen en meertjes

Een heerlijk rustige camping gevonden met uitzicht op karribomen voor ons en een gelukje, vorige kampeerders hadden nog een restje hout achtergelaten (beetje vochtig) maar met beetje puffen en oude reisfolders uiteindelijk ons eigen kampvuurtje

We gaan op weg naar Walpole. Eerst nog bekijken wat voor moois de omgeving van Denmark voor ons in petto heeft.

Mooie baaien. Enorme golven die vóór de baai gebroken worden door hele grote rotsblokken.

Een plezier voor surfers.

Dan gaan we door de Valley of the Giants rijden én wandelen. Wat een indrukwekkende grote bomen, Karri’s (sommigen zijn honderden jaren oud). Het Australische Yosemite Park. Uiteraard zijn de Karri’s Eucalyptusbomen, want dat zijn de meeste bomen hier. Wat een spectaculair ander landschap weer!

Ook weer het één en ander geleerd over het herkennen van verschillende Eucalyptussoorten.

Vandaag via Porongurup naar Denmark. Helaas begon het onderweg weer te regenen, maar dit levert soms ook weer mooie plaatjes op.

Bij Porongurup aangekomen was het te regenachtig om echt de klimwandelingen te maken en dus maar een kleine trail gelopen door een stukje Karri forest. Dit is al indrukwekkend genoeg, voelt toch aan als stukje (sub) tropisch regenwoud.

En de bomen zijn gigantisch

De Porongurup is eigenlijk een groot hoop hele grote graniet rotsen. Het is het oudste gebergte ter wereld, meer dan 1 biljoen jaar oud !

En weer geprobeerd de hoofdwegen te vermijden (alhoewel het woord Highway meer suggereert dan het is en die ook erg rustig zijn is dit leuker en mooier

In Albany was nog een route over het peninsula met mooie uitzichten en bijzondere dingen te zien. Dat gingen we doen!

Ook nog doorgeklommen naar de Isthmusus Hill, één na hoogste heuvel op het schiereiland.

Uiteraard ook nog naar de toeristische trekpleisters Nature’s Bridge en The Gap gegaan

Vervolgens wilden we weer terug naar Cheynes Bay. Het weer was helemaal opgeknapt én het verhaal van 3 moederwalvissen met kalveren in Cheynes Bay blijft in onze gedachten. We besluiten om nog 1 keer terug te rijden naar Cheynes Bay. Ook omdat we het caravanpark daar fijner vinden dan het park in Albany.

De middag in Cheynes Bay rustig aan gedaan. Met name een wandeling naar een hoge top met uitzicht over de Oceaan én de Baai. Genoten van het zonnetje, maar helaas……………..de walvissen niet gespot. Waarschijnlijk zijn ze echt weggezwommen naar Antartica.

Wel weer mooie uitzichten op de woeste kust van Australië

In de avond begon het weer te miezeren. Gelukkig kwamen de kangoeroes grazen langs de camper, waardoor het regenachtige weer in het niet viel bij de schattigheid van zoveel kangoeroes.

Er komt een korte periode met regen aan. Met regen in Cheynes Bay blijven is geen optie, want het wordt lastig om binnenactiviteiten te ontplooien, behalve kaartspelletjes in het campertje.

Volgende stop wordt Albany. Een stadje, waar ook met regen wel wat te doen valt.

Eerst maar boodschappen doen bij, jawel, Aldi. Hans heeft mazzel want ze verkopen er zijn favoriete koeken: Kano’s! Dan checken we in bij caravanpark Panorama Holiday Cottages & Caravan Park. Dat blijkt achteraf wel een mondvol te zijn voor een camping met vooral vaste (verblijfs-)gasten in stacaravans en een groot grasveld waar her en der campers, trailers en ons campertje kan staan. Ons campertje wel aan de rand van de baai! Dat dan weer wel.

’s Middags Albany ontdekt. De toeristische route naar het hoogste punt gereden. Dit is natuurlijk weer een oorlogsmonument, in dit geval voor “the mounted troups”, dus een enorm standbeeld van 2 paarden met soldaten op hun rug. De gang er naar toe was steil en met een heleboel traptreden. Het uitzicht was, ondanks het slechte weer, grandioos.

We hadden zelfs nog even tijd om het plaatselijke museum te bezoeken, waar we eigenlijk vooral nog wat leuke souvenirs voor de thuisblijvers vonden.

De volgende ochtend waren we vroeg wakker en ging Hans foto’s maken van de zonsopgang boven de baai, voordat we weer vertrokken.

In Bremers Bay hadden we niet het geluk om walvissen te spotten. (Het is natuurlijk wel laat in het seizoen………………..of eigenlijk is het seizoen al voorbij.) Maar….we geven de moed niet op en wat lazen we op internet?! Een baai verderop was dit weekend nog een moeder met kalf gesignaleerd. Cheynes Bay, dus! We besloten hier een tussenstop te maken. Op een caravansite die door WikiCamps bejubeld werd.

De camping is inderdaad schitterend. Onze site biedt uitzicht op de baai. Dus Beppie installeert zich acuut om walvissen te spotten.

We wisten al dat het weer zou veranderen van zonnig en onbewolkt naar bewolkt en mogelijk regen. Het was in ieder geval erg winderig. Voor alle zekerheid (stel je voor dat het heel hard gaat regenen!) zijn we met het campertje nog naar uitzichtplekken gereden op advies van de receptioniste. Zij liet ons haar foto van gisteren zien, waarop een walvismoeder en kalf in kraakhelder water te zien waren…

Met dit soort golven en wind is walvisspotten vrijwel onmogelijk, HELAAS. Desondanks is het uitzicht en het enorme geweld van de Southern Ocean een spektakel om mee te maken.

En ja hoor…… het begon te regenen. De rest van de avond en nacht regende het pijpenstelen. Dat weerhoudt de kangoeroes er niet van om gewoon naast ons campertje te grazen.

Als eerste vanochtend begonnen met omwisselen reservewiel omdat we nog niks hadden gehoord over verwisselen/reparatie band. Omdat er bij het campertje alleen wat primitief gereedschap zat even weer wat hulp van campers gevraagd en kon toen wel moeren loskrijgen en auto fatsoenlijk opkrikken. Net nadat dit klaar was belde de garage. Hij was toch komen werken op zaterdag omdat hij ook nog andere klussen had liggen. Lekke band erheen gebracht (bleek overigens Nederlandse ouders te hebben (heette Paul Dejong). We konden hem als het goed ging in de loop van de middag weer ophalen.

Daarna lekker rondgetourd met busje. Er zijn hier meerdere baaien, de een nog mooier als de ander en bijna geen toeristen deze tijd van het jaar dus soms het rijk alleen op een stop.

Helaas geen walvissen, is toch beetje laat in het seizoen, maar wie weet treffen we komende dagen verderop langs de kust nog een verdwaalde walvis.

En toen nog even langs garage om gerepareerd band er weer onder te laten zetten. Kunnen we morgen weer verder reizen.

De volgende ochend blijkt de band voor de helft leeg gelopen te zijn. Als de andere kampeerder, die volgens ons wel een compressor zal hebben, want een typisch outdoormens met 4×4, wakker is om 7.00 uur durven we te vragen of hij een compressor heeft. En ja, dat is zo. En ja, hij is bereid onze band op te pompen. Met onze opgepompte band willen we zo snel mogelijk de bewoonde wereld met telefoonbereik opzoeken. Dan kunnen we regelen dat de kapotte band geplakt kan worden.

We rijden naar Bremer Bay (Ook bekend om het feit dat je er walvissen in de baai kunt treffen…………..afgelopen maandag nog een moeder met kalf horen wij van twee verschillende personen hier lokaal…….) en regelen onze zaakjes. Als het goed is komt er morgenochtend assistentie voor de band.

We maken een eerste wandeltocht naar 2 uitzichtpunten. Ook hier weer een rivier die na het natte seizoen doodloopt bij het strand.

De camping ziet er mooi groen uit met veel gras, is duidelijk te merken dat het zuidelijker minder heet en droog klimaat is.

Weer wat inkopen gedaan voor komende dagen en ook lekker een was gedaan vandaag omdat we hier toch een dag extra blijven staan.

Na een lekker ontbijtje nemen we afscheid van onze kampvuurvrienden en het fijne caravanpark aan de voet van de Bluff Knoll. Bestemming: Point Ann. Het punt in Fitzgerald National Park waar je de grootst mogelijke kans hebt om walvissen te zien in de baai. Jippie WALVISSEN!!!!

We gaan nog even, met een omweg van 60 km totaal, boodschappen doen in Jerramangup (wie weet hoe je dat uitspreekt mag het zeggen). Aangekomen in het park lezen we op borden dat we ons aan moeten passen aan de conditie van de wegen. Oei, zou dat betekenen dat de wegen kapotgereden zijn en wij er met ons campertje niet overheen kunnen rijden???

De weg is tot aan het park asfalt en goed te rijden. Als we het park inrijden wordt de weg al maar slechter, gravelroad waar al heel veel 4 wheeldrives heel hard overheen gereden hebben. We redden het tot het bord dat zegt dat we rechtsaf moeten en dat het dan nog 16 km is tot Point Ann. We draaien de weg op en we zien het al…………..enorm “corrogated” oftewel kapotgereden. We proberen een paar honderd meter of het beter wordt. Maar helaas, dat wordt het niet. Teleurgesteld besluiten we om terug te rijden en te gaan overnachten bij de dichtsbijzijnde plek, Quaalup Homestead Wilderness Retreat Center. Op deze plek is geen mogelijkheid om stroom of water bij te tanken, ook is hier geen telefoonbereik.

Daar aangekomen valt het ons op dat de linkerachterband wel heel slap staat. De eigenaar is bereid om met zijn compressor wat lucht in onze achterband te pompen. Op die manier kunnen we in de loop van de dag kijken of en hoeveel lucht eruit loopt.

We maken weer een bijzondere wandeling met weer nieuwe bijzondere planten, die alleen hier voorkomen. En zomaar 2 Kookabarra’s op tak naast campertje

Vandaag staan we supervroeg op (5.30 uur), want we willen ontdekken hoe ver we de Bluff Knoll kunnen beklimmen. De beklimming duurt zo’n 3 a 4 uur is ons gezegd, dus we hebben de tijd nodig om vóór een uur of twee, als het echt te heet wordt, terug te zijn.

De klim is steil en is gemakkelijker gemaakt door het aanleggen van treden. Helaas zijn dit wel reuze treden (sommige meer als 40 cm) Beppie redt het uiteindelijk tot halverwege. Hans gaat nog iets verder door.

Hans realiseerde zich dat hij de vorige keer dat hij hier was met Margaret Bluff Knoll beklommen heeft. Bluff Knoll is onderdeel van de Stirling Range (bergketen) en de 1 na hoogste berg van West Australië.

We rijden via de scenic drive door het Nationale Park Stirling Range met weer bijzondere planten die volop in bloei staan.

We komen aan bij een leuk caravanpark onder aan de voet van de berg.

Vandaag leggen we de afstand naar Wagin (spreek uit Weejin).

We hebben trouwens ongelooflijk veel lol met al die plaatsnamen hier. We vragen ons zeer regelmatig af hoe je die naam nu weer uitspreekt en verzinnen dan maar wat. (Kijk maar op de landkaart en doe met ons mee, knipoog. Wyalkatchem?) Daarnaast bestaan er ook namen van wegen als Elsewhere Road en Rabbit Fence Proof Road.

We rijden op de grens van de Wheatbelt gebied met het graan in volle bloei of zelfs al net geoogst. Dat levert bijzondere plaatjes op. Enorme silo’s waarin het graan wordt opgeslagen, gigantische roadtrains die het graan vervoeren.

Maar ook dat de boerderijen hier wat dichter op elkaar staan dan tijdens de vorige ritten door de Wheatbelt. (Daar kon je tientallen tot wel honderd kilometer rijden voordat er weer een boerderij te zien was.) Op die boerderijen zie je dat ze allerlei voertuigen gewoon laten staan om te verroesten. Niet naar de sloop brengen, maar laten staan. Zo ontstaat er op hun terrein een wonderlijke verzameling van tractoren, auto’s en andere voertuigen van overovergrootvader, overgrootvader, grootvader, vader en zoon…..

Wagin was bedoeld als tussenstop om te slapen. Verder weinig interessants te doen of zien, vonden wij. Het hele gebied tot aan de kust zijn namelijk “historical” plaatsen, die proberen een graantje van het toeristensucces van York mee te pikken.

Wat we wel leerden was dat een club wegwerkers ’s avonds slaapt op goedkope caravanparks die op hun route liggen. Deze avond waren er 6 wegwerkers, waarvan er 3 in tentjes en 3 in de cabine van hun grote voertuigen sliepen……..

Deze avond besloten we om morgen naar Stirling Range te gaan.