Maand: september 2022

Vanochtend om 8.00 uur stond Paul aan de deur bij Margaret en James. Na een dankbaar afscheid van hen nemen we de toeristische route naar Perth. Langs de Indische oceaan, je weet wel die azuurblauwe met witte stranden.

We stoppen onderweg bij Jurien Bay, waar we even het prachtige witte strand op lopen.

Vervolgens gaan we naar de beroemde Pinnaccles, een bevreemdend landschap met rotsblokken. Een enorm terrein met gele en rode aarde en pinnacles. Het is een terrein dat begrenst wordt door de Indische Oceaan en door de duinen. Er zou een science fiction film opgenomen kunnen zijn, zo raar is het. De geleerden zijn er nog niet uit hoe het gebied onstaan is. Misschien plantenresten…..??? Het is ongeveer 150.000 jaar geleden ontstaan, dus geologen vinden dat niet interessant (oud) genoeg om zich in te verdiepen?????

Bij Lancelin Bay komen we nog een keer stromatolieten tegen. De oudste bacterievorm (levensvorm) op aarde, die ervoor gezorgd heeft dat er zuurstof op aarde kwam.

Dan nog de laatste stop bij Lancelin: de Witte Duinen, die wat ons betreft verpest zijn door het toerisme. Je kunt er met een quad overheen rijden enzo…. Jammer, want ze zijn prachtig wit.

De laatste stop is Perth, Bayswater, waar Beppie’s stiefbroer woont. Paul was een toffe chauffeur die ons weer veilig heeft afgeleverd.

Vandaag nog even last minute sightseeing in Geraldton. We gaan te voet naar het HMS Sydney II Memorial. Ter herinnering aan de ondergang van een schip met 645 bemanningsleden in 1941. Pas in 1999 werden de restanten teruggevonden. We vonden het een heel smaakvol en symbolisch Memorial.

Het Museum van Geraldton is een must. Bere-interessant is de expositie over de Aboriginals in dit gebied. (Elk gebied in Australië heeft zijn eigen ‘stam’) Ook zijn er exposities over de Batavia, de Gouden Draak, de Zuytdorp en de Zeewijk (VOC), die hier voor de kust schipbreuk leden en de eerste Hollanders naar Australië brachten vanaf zo’n beetje 1680.

We gaan een National Park Pas halen voor onze toekomstige 2 periodes in een campertje. We hebben besloten om niet in Geraldton te blijven, maar sneller een eerste campertje te boeken, van 5 oktober t/m 15 oktober. Geraldton is leuk, maar we hebben het hier inmiddels gezien. We zijn niet voor niets in Australië, toch?!

Het is hier voorjaarsvakantie, dus het was een hele tour om überhaupt nog een extra camper te boeken hier. Maar…………….het is ons gelukt, een campertje voor 10 dagen. We reizen vrijdag af naar Perth met een Franse jongen, Paul, die een auto voor de verhuurmaatschappij terugbrengt naar Perth vanaf Broome. Een geniale, goedkope manier om hier toch een auto tot je beschikking te hebben.

Inmiddels hebben we Beppie’s stiefbroer gesproken en we zijn de komende dagen welkom om bij hem en zijn vriendin in Perth te slapen totdat we het eerste campertje kunnen ophalen.

Dus vrijdag 30 september naar Perth, waar Hans zijn geboortegrond enzo aan Beppie gaat laten zien.

27 september 2022

Vandaag gaan we op pad naar National Park Kalbarri. Kalbarri is een gebied waar een rivier diepe kloven uitgesleten heeft (a la Rocky Mountains). De rivier en de kloven zijn grotendeels ontoegankelijk en in wilde staat. Awesome, zeggen ze hier. Adembenemend, zeggen wij. Als je aan komt rijden zie je “vlak”, begroeid terrein. Pas van dichtbij zie je de prachtige kloven (Gorgeous Gorges)! Uitgesleten door moeder natuur. Prachtig gelaagde rotsen.

Tegenwoordig zijn er wat wegen het park in en uitkijkpunten voor een overzicht. Ook kunnen we kleine wandelingen de kloven in maken, soms zelfs tot beneden in de rivier. Daar kunnen we ter afkoeling ook effe lekker pootjebaden in de rivier.

Gelukkig hebben we de afgelopen dagen “flynets” gekocht. Vliegennetten om je gezicht te beschermen tegen de grote hoeveelheid vliegen, die je bestormen zodra je uit de auto stapt.

We gaan met Margaret en James een dagtripje maken naar Greenough en Greenough River.

Greenough is het best bewaard gebleven 19e eeuwse stadje van Australië. Een soort openluchtmuseum. We hebben hier geen foto’s gemaakt. Wel één van de typische “Leaning Trees”

Wel waren we onder de indruk van de rivier. Er wordt vaak kano gevaren en dat snappen we wel. Een prachtige meanderende rivier met zomaar pelikanen erin. Die hadden we trouwens in Denham ook al gezien.

We rijden nog een stukje door en komen bij een heel leuk wildparkje (dierentuintje) waar dieren die oorspronkelijk uit Australië komen zijn. Greenough Wildlife Park, een dierenopvang. En ja, hier ontmoeten we ook onze eerste, levende, kangoeroe.

We zijn weer terug in Geraldton. We hebben een ruime kamer met stromend water bij Margaret en James. Ze hebben zelfs een tweepersoons bed voor ons geregeld. Superdeluxe.

Na de vakantie in een vakantie in Denham is het weer even terug naar de realiteit van onze niet-aangekomen-koffers. Het beetje wat we hebben wassen we vandaag. Wel lekker snel klaar zo. Dan ook maar weer shoppen voor nog wat nieuwe kleding. (5 onderbroeken was wel erg weinig, knipoog)

’s Avonds heeft Margaret nog een leuke verassing voor ons in petto. De zoon van haar vriendin speelt in een band, die vanavond optreedt in de Irish Club (huisvesting in een soort schuur) van Geraldton. Het blijkt een goede zangeres te zijn en een leuke band met covers. Beppie en Margaret belanden zelfs nog op de geïmproviseerde dansvloer.

Vandaag is het tijd om afscheid te nemen van Denham en van het prachtige nationale park Shark Bay. Ondertussen hebben we heel wat kleuren zand en bijzondere schelpen gevonden.

We rijden terug naar Geraldton met nog een paar mooie stops.

Eagle Bluff:

Shell Beach:

Onze laatste volledige dag in Denham. We besluiten een, lange, wandeling te maken via het strand naar de Little Lagoon. Kilometers lang wit zandstrand en wij zijn de enige wandelaars!!

Via de bush terug naar Denham. In Denham hadden we al een bordje gezien met “overstekende emoes” (werkte wel op onze lachspieren). Wie schetst onze verbazing toen we ze ook werkelijk in de bush, op onze weg terug naar Denham, tegenkwamen.

Overigens hebben we natuurlijk ook de borden al gezien met “pas op Kangoeroes”. Maar een levende kangoeroe hebben we tot op heden niet gezien. Wel een aantal dode langs de weg, overreden……

Dinsdag maken we een prachtige tocht op wegen die echt alleen met een fourwheeldrive bereden kunnen worden. We stoppen op hoge uitkijkpunten, zoals Skipjack Point, met adembenemende kleuren. Rode rotsen, witte stranden en azuurblauwe oceaan. Op sommige plaatsen zijn er rode rotswanden in combinatie met witte rotswanden. Wat een kleurenpracht. En de Indische Oceaan ruikt zo anders dan de Noordzee………

Op de terugweg kopen we verse vis bij de visfabriek in Denham. Daar hebben we ’s avonds een heel lekkere maaltijd van.

Maandag: we gaan naar Monkey Mia. Hier hadden we ons enorm op verheugd. Een boattrip waar we dolfijnen, dugongs (zeekoeien) en schildpadden kunnen zien.

Bij aankomst was het voedertijd voor de dolfijnen. Ze zwemmen daar vrij rond en krijgen twee keer per dag een paar visjes. Dit doen ze om ervoor te zorgen dat de dolfijnen naar het strand blijven zwemmen voor de toeristen.

Zo wonderlijk hoe ze in kniediepwater heen en weer zwemmen, bijna op het strand. Er waren 6 dolfijnen aanwezig, waarvan 1 moeder met kind……aaaaaaah!

Tegelijkertijd kwam er een zeeschildpad lucht happen vlakbij de brug waar we op stonden. Dat ging zo snel dat we die helaas niet konden fotograferen.

De Aristocat 2, een catamaran, werd ons vervoermiddel voor de komende twee en een half uur. We moeten nog wel even vermelden dat de wind, precies vandaag, heel sterk was, 30 knopen oftwel bijna 60 km/uur. De catamaran was gelukkig stabiel en Margaret en Beppie hadden gelukkig reistabletten op. Het was zonnig, maar door de wind voelde het fris aan.

Nadat we een aantal groepen dolfijnen in het water gepasseerd waren (wat een feest!) zetten we koers naar een gebied met zeegras, het voedsel van de dugongs. Door de heftige wind was het water troebel, waardoor we niet echt in het water konden kijken. Gelukkig zijn dugongs zoogdieren, die om de paar minuten lucht moeten happen. Het werd dus luchthappende dugongs spotten. We hebben er flink wat gezien, inclusief moeders met kalfjes. De foto’s zijn niet echt duidelijk, windkracht 5 en bewegend schip en 2 seconden telkens om foto te maken, maar we hebben we gezien

Zondag op pad naar de Big Lagoon. Een echte Australische route door het National Park van Shark Bay, dwz. een rode zandweg, die vanaf een bepaald punt alleen te berijden is met een 4×4. Voor ons is het een interessant detail dat er lucht uit de banden gelaten moet worden, zodat de road niet beschadigd. Als we het gebied uitgaan kan er weer opgepompt worden.

Eerst passeren we de Little Lagoon, azuurblauw met witte stranden, net als in de film de Blue Lagoon. Onderweg naar Big Lagoon komen we de eerste Emoes tegen en weer een aantal Thorny Devils. Als ze midden op de weg zitten worden ze door Margaret en James naar de zijkant van de weg verplaatst, zodat ze niet geplet kunnen worden door de gigantische fourwheeldrives die hier rijden. Opvallend aan deze kust van Australië is de wind. Het waait hier altijd, waardoor het niet al te warm aanvoelt.

Margaret en James willen de plek checken op mogelijkheden voor paramotor en sup of kano. Wij wandelen langs het prachtige blauwe water en de rode zandduinen, wat een kleurenpracht.

p.s. Er zitten tags in onze (geleende) koffers. We kijken elke dag even of de koffers al verplaatst zijn………………ze staan nog steeds “ergens” op Heathrow………….

Sinds gisteren verblijven we in het caravanpark. Een enorm terrein met een gigantische hoeveelheid (grote) caravans, trailers en campers. De Australiërs zijn erg reislustig, het park staat dit weekend bijna vol.

Wij verblijven in een chalet voor 6 personen. Comfortabel en genoeg voor ons vieren. We hebben een fantastisch uitzicht op de azuurblauwe Indische Oceaan.

Margaret heeft haar tweepersoons kano en supboard mee. James heeft zijn paraglider mee. Het is nogal winderig vandaag, dus er wordt waarschijnlijk geen gebruik van gemaakt. We gaan vanmiddag met de fourwheeldrive nog naar een lagune om te ontdekken of daar minder wind is……….

Gelukkig waren we zo slim onze badkleding in de handbagage mee te nemen.

Zaterdagochtend 9.00 uur vertrekken we naar Shark Bay. Een tour van zo’n 450 km naar het Noorden. Om 15.30 komen we in Denham aan bij het comfortabele chalet, met uitzicht op de azuurblauwe Indische Oceaan.

Het weer is goed geweest de afgelopen periode, de “wildflowers” staan overal in bloei. Alles is groen en kleurrijk, heel mooi.

De roadtrip is prachtig. We zien onderweg zelfs een thorny devil (verwant aan de dinosauraussen), een echidna en de letterlijk oeroude (3,5 miljard jaar) stromatolieten.

De flora, fauna en bouwstijl in Australië zijn zo anders dan bij ons. Het ruikt hier zelfs anders.

18 september

Nu is er eindelijk tijd én WiFi om een begin te maken met ons reisblog. Wifi is er namelijk niet altijd. Op dit moment zitten we bijvoorbeeld in de “campers kitchen”, waar we bereik hebben, omdat de receptie naast dit gebouw is.

First things first: hoe we aan onze reis begonnen. Dinsdag 14 september werden we om 6.00 uur opgehaald door de Schipholtaxi. We waren om 6.30 uur op Schiphol. De lange rijen van maandag en zondag waren er gelukkig niet. Om 8.15 uur waren we bij de gate, waar British Airways ons om 10.00 uur naar Londen zou vliegen. Doordat een aantal passagiers niet op tijd waren moesten we wachten tot hun koffers uit het vliegtuig gehaald waren. We vertrokken te laat. Toen werd het spannend: zouden we onze aansluiting naar Perth halen in Londen, of niet………

Toen we puffend en hijgend aankwamen bij de gate van Quantas waren ze nog niet aan het boarden. We keken elkaar aan: “gelukkig, we zijn op tijd!”.

Niets bleek minder waar. De stewardess van Quantas vertelde ons dat we niet aan boord konden, omdat British Airways ons van de vlucht af had gehaald. WAT!!!!!! Zonder dat wij hier iets van wisten ( stoom uit onze oren), zonder enig bericht onze zelf geboekte, zelf betaalde, zelf ingecheckte vlucht, cancelen………

De stewardess vertelde ons dat de enige manier om misschien nog iets te kunnen regelen was door met British Airways te overleggen. Ik bleef bij Quantas met de handbagage en Hans liep zo’n 20 minuten terug naar de desk van British Airways.

Toen Hans een poosje weg was kwam de Quantas stewardess naar me toe en zei dat ze nog wel twee stoelen voor ons had op rij 22. Ze vroeg waar Hans was. Ik vroeg of ik hem mocht bellen met haar toestel (Hans had al onze papieren en telefoons meegenomen). Door al het gedoe wist ik zijn telefoonnummer niet meer uit mijn hoofd. Ze nam de telefoon uit mijn handen en ging melden dat wij toch niet mee gingen op de vlucht, want Hans was te ver weg, het zou te lang duren voor hij weer bij de gate zou zijn. Ze ging door de klapdeuren naar het vliegtuig en …………….. daar ging onze rechtstreekse vlucht naar Perth.

Hans had ondertussen de behulpzame dames van British Airways gevonden. Zij deden hun uiterste best en konden een vlucht boeken met 2 tussenstops via München en Singapore naar Perth. Wonderlijk genoeg lukte het ze ook om ons op 14 september om 23.30 (plaatselijke tijd= 7 uren later dan bij jullie) te laten aankomen. “Slechts” 6 uren later dan gepland. We hebben Margaret gevraagd een hotel te boeken bij het vliegveld. James is ons de volgende ochtend komen halen om ons mee te nemen naar Geraldton, waar Margaret ons opwachtte.

Kleinigheidje is dat onze koffers niet meegekomen zijn. Onze eerste dag in Geraldton werd besteed aan het contacten van luchtvaartmaatschappijen voor onze bagage en het kopen van het hoognodige om mee te nemen naar onze 5-daagse trip naar Denham. (Overigens leuk dat de reisverzekering betaald, maar Geraldton is niet bepaald de meest modebewuste stad van de wereld.) Oh ja, onze bankkaarten zouden in elke winkel in Australië moeten werken….NOT. We weten niet meer zeker wat de pincode van onze creditcard is, dus na 2 keer toch maar besloten een nieuwe pincode aan te vragen.

Zaterdagochtend 9.00 uur vertrokken we naar Denham. We hadden allebei het gevoel dat, na al het gedoe en geregel, de vakantie eindelijk kon beginnen.